W tamtych czasach norweska branża stoczniowa przechodziła okres szybkiego wzrostu, wychodząc poza granice swojego tradycyjnego obszaru. Rodziło to potrzebę powstania nowego ogólnokrajowego rynku ubezpieczeń morskich. Trzy lata później w Niemczech grupa 600 armatorów, właścicieli stoczni i ubezpieczycieli zebrała się w sali Giełdy Hamburskiej na konwencji założycielskiej Germanischer Lloyd (GL), nowego stowarzyszenia non-profit powołanego w Hamburgu.
GL zrodziło się z potrzeby transparentności. Kupcy, armatorzy i ubezpieczyciele często otrzymywali skąpe informacje na temat statku. Jako niezależne towarzystwo klasyfikacyjne GL zostało powołane do życia dla oceny jakości statków i przekazywania swoich opinii zainteresowanym stronom. W pierwszym międzynarodowym rejestrze klasyfikacyjnym statków z 1868 r. umieszczono 273 jednostek. Do 1877 r. liczba ta zwiększyła się dziesięciokrotnie. W związku z tym istotnie powiększyła się także sieć inspektorów towarzystwa.
Flota DNV również odnotowywała szybki wzrost. W wielu krajach powoływani byli pierwsi agenci i następnie stali inspektorzy do obsługi statków norweskich pływających na wodach międzynarodowych. Po 1870 r. do żeglugi weszły parowce, co doprowadziło do dramatycznych zmian działalności klasyfikacyjnej oraz w pracy i kompetencjach wymaganych od inspektorów.
GL i DNV nawiązały współpracę od samego początku swojej działalności. Protokoły Rady DNV z września 1868 r. zawierają plany stworzenia wspólnego rejestru klasy dla obu organizacji. Rozmowy te ostatecznie nie przyniosły rezultatu, podobnie jak negocjacje prowadzone w 1891 r. na temat wzajemnego uznawania certyfikatów i wspólnego rejestru statków.
Czynniki społeczne
Społeczeństwo zaczynało stawiać coraz ostrzejsze wymogi wobec w przeważającej części prywatnej i liberalnej branży morskiej. Linie ładunkowe zaprojektowane przez Samuela Plimsolla weszły do obowiązkowego użycia na wszystkich statkach brytyjskich w 1891 r., ratując życie wielu marynarzom floty brytyjskiej. Rozwiązanie to stało się obowiązkowe w Norwegii od 1907 r.
Katastrofa Titanica w 1912 r. zwróciła uwagę opinii publicznej na kwestie bezpieczeństwa na morzu. Międzynarodowe towarzystwa klasyfikacyjne odegrały ważną rolę w dyskusjach na temat bezpieczeństwa statków. Niemniej jednak dyrektor naczelny GL, Carl Pagel, oraz Johannes Bruun z DNV byli jedynymi oficjalnymi przedstawicielami branży klasyfikacyjnej obecnymi przy podpisywaniu pierwszej międzynarodowej Konwencji o bezpieczeństwie życia na morzu (SOLAS).
Koszty wojny
Pierwsza Wojna Światowa stanowiła poważny krok wstecz dla GL. Międzynarodowe relacje zostały zerwane, a liczne statki pod banderami zagranicznymi zmieniły klasy. Nowy wzrost branży nastąpił w okresie międzywojennym do czasu, gdy II Wojna Światowa zebrała swoje tragiczne żniwo. Uzdrowienie gospodarki niemieckiej po II Wojnie Światowej doprowadziło do szybkiej poprawy sytuacji GL i rozwoju towarzystwa.
Po I Wojnie Światowej fundamentalnym wyzwaniem dla technologii i umiejętności wymaganych od branży klasyfikacyjnej było przejście ze statków żaglowych na parowce. Wcześniejsze regulacje nie odpowiadały już metodom budowy statków. W latach 1920-1940 DNV osiągnęło technologiczną niezależność wprowadzając nową kulturę skupiającą się na inżynierii, budowie i projektowaniu. Jednak w czasie II Wojny Światowej i wobec trudności, które przeżywało DNV, organizacja była bliska rozpadowi.
